Η κατάντια των πανεπιστημίων οφείλεται κυρίως στους πανεπιστημιακούς. Οι χειρότεροι από αυτούς είναι οι χαμαιλέοντες της αριστεράς μετριότητας.
Κάποια εξ αυτών, φιλολογικής ασημαντογραφίας, του Πανεπιστημίου Κρήτης, διεκδικώντας την υψηλή περιωπή στα καθ’ ημάς κουλτουριάρικα της συνομοταξίας, αποφάσισε να τσιπρολαγνιστεί, έχοντας ήδη κολλήσει πολλά ένσημα στην αριστερή συντήρηση. Θεώρησε ως λίαν πρωτότυπη την ιδέα να κατασκευάσει μια τρισέλιδη αγιογραφία του Τσίπρα, στα Νέα των εκλογών 24-25 Ιουνίου, υπό μορφή «συνέντευξης». Η υποτιθέμενη συνέντευξη αρχίζει έτσι: «Όμορφη μέρα στο Ρέθυμνο, μέσα Ιουνίου. Ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνει από το κτίριο της Νομαρχίας. Εχω πάει να συναντήσω τον ήρωά μου, το μυθιστορηματικό μου πρόσωπο, όχι ακριβώς τον πρώην πρωθυπουργό, αλλά αυτόν που έχω πλάσει μες στη φαντασία μου τις προηγούμενες μέρες, συντάσσοντας τις ερωτήσεις που θα του απευθύνω. Είναι φωτεινός και ευγενέστατος. Μοιάζει να του αρέσει η ιδέα να γίνει για λίγο “δραματικό πρόσωπο”…». Dramatis persona, όπως θα το έλεγε ο και λατινομαθής Μικρός ήρωάς Της.
Ακολουθεί η δήθεν συνομιλία με έναν λόγιο και μορφωμένο Τσίπρα η οποία δεν περιλαμβάνει καμιά από τις 5-10 βασικές λέξεις του λεξιλογίου του Τσίπρα. Ούτε καν εκφράσεις όπως «γιος του Εφιάλτη» ή συναφείς χυδαιότητες. Αν ήταν Πρωταπριλιά, θα μπορούσε να τιτλοφορήσει το ψευτο-λόγιο κατασκεύασμα ως «Μια φανταστική συνομιλία», ή «Διήγημα της Αγγέλας Καστρινάκη υπό μορφή συνέντευξης». Αν και εγώ θα έδινα τίτλο: «Η κωμωδία της Αριστεράς» ή «Ο έρωτας δεν κρύβεται». Στην καλύτερη περίπτωση η δημοσιογραφούσα έθεσε γραπτές ερωτήσεις και απάντησε κάποιος άλλος για λογαριασμό του Τσίπρα ή/και η ίδια. Ιδού λοιπόν ποιος είναι ο μυθιστορηματικός ήρωας στην γλοιωδία της Καστρινάκη:
Ερ.: «Ο ήρωάς μου λοιπόν, εσείς, έχει μέσα του φωτεινά στοιχεία και σκοτεινά στοιχεία, κάπως πιο τονισμένα από όσο όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε. Νιώθετε, αλήθεια, αντιφατικός;».
Απ.: «Οι αντιφάσεις, και λογοτεχνικά μιλώντας [sic], είναι αυτές που κάνουν τους ανθρώπους γοητευτικούς και τις αφηγήσεις ενδιαφέρουσες. Δεν τις φοβάμαι τις αντιφάσεις. Συνομιλώ με τις δικές μου και τις αναγνωρίζω. Γιατί πιστεύω ότι έχουν μια παραγωγική δύναμη: μας επιτρέπουν να βλέπουμε την κοινωνία μας όχι μέσα από δογματικά γυαλιά ή την ασφάλεια της κοινωνικής μας θέσης. Προτιμώ λοιπόν έναν άνθρωπο με αντιφάσεις, παρά ένα δημιούργημα μηχανισμών επικοινωνίας όπου δεν υπάρχουν συναισθήματα, αγωνίες και εντέλει ενσυναίσθηση. Εξάλλου, και φιλοσοφικά μιλώντας [sic], ένα πρόσωπο χωρίς αντιφάσεις είναι ένα πρόσωπο ακίνητο. Οι αντιφάσεις είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης προσωπικής και κοινωνικής.». [Όπως η πάλη των τάξεων είναι κατά το μαρξικό δόγμα η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας – περί της οποίας παρακάτω].
Ερ.: «Γνωρίσατε μια ιλιγγιώδη άνοδο και μια αρκετά σημαντική πτώση (δεν προεξοφλώ το μέλλον). Πώς βιώσατε αυτό το ανεβοκατέβασμα. Σίγουρα μεθύσατε στη φάση της ανόδου. Είναι απολύτως κατανοητό. Ποια είναι η πιο καλή σκέψη που κάνατε για τον εαυτό σας, η πιο αυτοδοξαστική; Και ποια είναι η χειρότερη;».
Απ.: «Ο απολογισμός είναι μια διαρκής και εν κινήσει διαδικασία. Και αν μπορώ να πω κάτι για τον εαυτό μου είναι ότι σπάνια βιώνω τα πράγματα με την τραγικότητα –είτε θετική, είτε αρνητική– που περιγράφετε. Η πολιτική είναι μια τέχνη και τεχνική που απαιτεί και διδάσκει ψυχραιμία. Προφανώς, επειδή είμαι άνθρωπος – και όπως είχε πει ο Μαρξ διά του Τερέντιου “τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο” … Και η χειρότερη σκέψη είναι ότι μπορεί να έχουμε απογοητεύσει αυτούς που θέλουμε να είμαστε η φωνή τους.» [Έστω και φωνή βοώσα σε μιαν έρημο].
Είναι δυνατόν να ξέρει ο Τσίπρας ποιος είναι ο Τερέντιος (Terentius); Θου, Κύριε! Αυτός τον μόνο Terence που γνωρίζει είναι ο τεράστιος Τέρενς Κουίκ. Σιγά μην άκουσε ποτέ το humani nihil a me alienum puto. (Διότι να το διάβασε αποκλείεται).
Στη συνέχεια περνάμε σε «σκληρές» ερωτήσεις που δείχνουν το κατάντημα της σπουδαρχίδους φιλολόγου, η οποία φαντάζομαι είχε στον νου της τη σειρά πινάκων του Γύζη «Ιδού ο Νυμφίος»:
Ερ.: «Η φύση σάς προίκισε με λαμπερή ομορφιά. Στο υποθετικό μυθιστόρημά μου το γεγονός αυτό θα παίξει οπωσδήποτε κάποιον ρόλο. Εσείς τι θέση θα του δίνατε στη ζωή σας;». [Η «λαμπερή ομορφιά» του Τσίπρα ως γεγονός!].
Απ.: «Με κολακεύετε, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον εαυτό μου μέσα από το πρίσμα της “λαμπερής ομορφιάς”. Συνήθως οι άνθρωποι σχολιάζουν το χαμόγελό μου. Και αυτό είναι ένα κομπλιμέντο που το δέχομαι και με κάνει να νιώθω καλύτερα. Γιατί είναι ο δείκτης ότι παραμένω, μέσα από τη δίνη της πολιτικής, ένας κανονικός άνθρωπος.» [Πάλι καλά που δεν τον βάζει να επικαλείται το Γέλιο του Μπερξόν!]
Η δήθεν συνέντευξη κλείνει με ανεκδιήγητες μυθοπλαστικές πιρουέτες, αναμεσόν των οποίων ένας ψοφοδεής Τσίπρας υποδυόμενος κάτι σαν λόγιο ήρωα της Leninland απαντά:
Ερ.: «Φθάνοντας στο τέλος, ας επανέλθουμε στον “δραματικό ήρωα” Αλέξη Τσίπρα. Σκέφτεστε, αλήθεια, το απώτερο μέλλον; Φαντάζεστε ποτέ την Ιστορία σαν μια αυστηρή γυναικεία μορφή, π.χ. σαν αυτή που ζωγράφισε ο Νικόλαος Γύζης, να κρατά μια πένα και να γράφει; Τι φαντάζεστε ότι θα γράψει για σας;».
Απ.: «Δεν ξέρω ποιος άνθρωπος σκέφτεται έτσι για να πω την αλήθεια. Εγώ την Ιστορία δεν τη φαντάζομαι σαν μια μυθική μορφή που αρέσκεται μάλιστα στη θεοδικία. Η Ιστορία στη δική μου σκέψη είναι μια διαδικασία χωρίς υποκείμενο και χωρίς τέλος/σκοπό. Χωρίς υποκείμενο αλλά με υποκείμενα: μια καθημερινή υπόθεση των ανθρώπων που εντός συγκεκριμένων συνθηκών, που δεν έχουν ορίσει οι ίδιοι, αλλά τις βρήκαν, καθορίζουν με τις επιλογές τους και τις αντιφάσεις τους την εξέλιξη των πραγμάτων. Και επίσης πιστεύω στις απρόβλεπτες διαστάσεις της Ιστορίας. Αυτό που μέχρι χτες φάνταζε αδύνατο, μπορεί να γίνει δυνατό. Οπότε αν θέλετε να κλείσω με μια ιστορική ρήση, θα σας παρέπεμπα στον Γαλιλαίο: “Και όμως γυρίζει”.» [Θα μπορούσε βέβαια να επικαλεστεί και τον Βίτγκενσταϊν, στον οποίον ασφαλώς έχει εντρυφήσει, πως «ό,τι είναι νοητό είναι δυνατό»].
Η απάντηση του αυθεντικού Τσίπρα θα ήταν: «Ποιος είναι ο… Γκύζης; Τι δείχνει ο πίνακας;». Σιγά μην ξέρει τον πίνακα Ιστορία (Historia) του Γύζη ο Τσίπρας. Σιγά μην ξέρει τη λέξη «θεοδικία»! Πάλι καλά που δεν τον έβαλε να απαντήσει με τους πίνακες του Γύζη Σπουδή για την Επιστήμη, Σπουδή για την Ευτυχία ή Σπουδή για την Ποίηση – «φιλολογικά ή φιλοσοφικά μιλώντας» – το άτομο! Πάλι καλά που δεν τον ρώτησε για τον Angelus Novus του Πάουλ Κλέε, να της απαντήσει για τον Μπένγιαμιν: Αυτό που ονομάζουμε πρόοδο είναι τα ερείπια και η θύελλα. Που τους πήρε και τους σήκωσε.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα: Η κυρία Μάρω Δούκα, που μας έχει δώσει επαρκή δείγματα νηφαλιότητας, κουφότητας και κουφοντινισμού, έγραψε μετά από τη συντριβή του Τσίπρα και του ιδιόκτητου κόμματός του: «...έφτασε όπου έφτασε με την αξία του, ούτε εφοπλιστές, ούτε σόγια βαρύγδουπα, ούτε παρασκήνια πετρελαϊκών επιχειρήσεων, ούτε χωράφια, ούτε ακίνητα τον υποστήριξαν ποτέ, τουναντίον, ήταν πάντα μόνος, εν μέσω βαρβάρων που καιροφυλακτούσαν,... Ο Τσίπρας δεν είναι εύκολος αντίπαλος, είναι από τα μαθητικά του χρόνια, γεννημένος μαχητής, και μαχητής της ζωής θα παραμείνει». Μένουμε στη φράση: «ούτε χωράφια, ούτε ακίνητα τον υποστήριξαν ποτέ». Ούτε βοσκοτόπια; Όσο για τα ακίνητα, πώς τα ...ντουβάρια μπορούν να υποστηρίξουν έναν αρχηγό και μάλιστα του διαμετρήματος του Τσίπρα; Το μελόδραμα θα ήταν πιο δακρύβρεχτο αν το κείμενο είχε γραφτεί μετά την παραίτηση του Μεγάλου Τιμονιέρη.
Η Αριστερά ως ανίατη ασθένεια, που εκφράζεται με το ταξικό μίσος (δηλαδή ατόφιο μίσος) σε φανταστικούς εχθρούς, με τον φθόνο, το ψέμα, την τυφλότητα, την άλογη, δηλαδή την θρησκεύουσα πίστη, την βαρβαρότητα. Αυτοί είναι οι συγγραφείς, οι πανεπιστημιακοί, οι «διανοούμενοι» της περιούσιας Αριστεράς.
ΥΓ. Στα πολλά θετικά της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη και κέρδος για τον πολιτισμό μας, η απομάκρυνση του ανεπαρκέστατου υφυπουργού της αναξιοπρεπούς «Επαιτειακής Κουλτούρας» ονόματι Ν. Γιατρομανωλάκη.
Διαβάστε σχετικά:
«Ο Προπετής Γιατρομανωλάκης και η Επαιτειακή Λίστα του»
«Ο Υφυπουργός “Επαιτειακής Κουλτούρας”»
«Η Χιονάτη και οι Νάνοι»
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής 2 Ιουλίου 2023.
