Μία από τις θεωρούμενες «εκπλήξεις» των εκλογών της 25ης Μαΐου υπήρξαν τα ποσοστά που έλαβε το κόμμα «Νίκη», ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα. Την έκπληξη ενισχύει το γεγονός ότι ο σχηματισμός αυτός, σε αντίθεση με την αμέσως επόμενη στην κατάταξη «Πλεύση Ελευθερίας», είναι νεοσύστατος, επιπλέον δε η ηγεσία του δεν διαθέτει ούτε το «χάρισμα» ούτε την αναγνωρισιμότητα της τέως προέδρου της Βουλής του 2015.
Γράφω αυτές τις γραμμές την ώρα που δεν γνωρίζουμε την έκταση του φρικτού πολύνεκρου ναυαγίου στα διεθνή ύδατα ανοικτά της Πύλου όπου έχασαν τη ζωή τους πολλές δεκάδες μετανάστες ενώ ο αριθμός των παγιδευμένων στα αμπάρια των δουλεμπόρων είναι άγνωστος.
Μία νεοελληνική παθολογία είναι το μη θίγειν κακώς κείμενα. Κανείς δεν διακινδυνεύει να κάνει εχθρούς στηλιτεύοντας κάποιες «δράσεις»· και τους δράστες τους. Άλλωστε είμαστε λίγοι και λίγο-πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Με την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989, μήπως τελικά άνοιξε ο δρόμος για τον αυταρχισμό της αμάθειας, της ψευδολογίας και της εξαπάτησης;
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, λίγα χρόνια πριν πέσει το Τείχος του Βερολίνου, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο του μεγάλου φιλοσόφου της ανοικτής κοινωνίας Καρλ Πόππερ (1902-1994).
Στο σεμινάριο αυτό, με είχαν εντυπωσιάσει δύο σκέψεις του φιλοσόφου, που αναφέρονταν στη σχέση μεταξύ παιδείας και ελευθερίας και στον ρόλο που η γνώση παίζει στη θεμελίωση της δημοκρατίας ως συστατικό της στοιχείο. Πολλές φορές στη διάρκεια της ομιλίας...
“Halloa! Below there!” (Έι, εσείς εκεί κάτω!). Με αυτή τη φράση αρχίζει το διήγημα του Καρόλου Ντίκενς∙ μια φράση χαιρετισμού, την οποία ο αφηγητής φωνάζει από το ύψωμα στον σηματωρό που βρίσκεται στο βάθος, στο κουβούκλιό του στην είσοδο μιας σιδηροδρομικής σήραγγας.
