Μία νεοελληνική παθολογία είναι το μη θίγειν κακώς κείμενα. Κανείς δεν διακινδυνεύει να κάνει εχθρούς στηλιτεύοντας κάποιες «δράσεις»· και τους δράστες τους. Άλλωστε είμαστε λίγοι και λίγο-πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Μια αμήχανη υπεκφυγή είναι να ρίχνουν τα βάρη στην κοινωνία, στο σύστημα, στα συμφέροντα. Έτσι γενικά κι αόριστα. Όμως φοβού τον άνθρωπο που δεν έχει εχθρούς. Διότι αν υπήρχε πραγματική κριτική όλοι θα ήμασταν καλύτεροι. Ακόμη και οι χειρότεροι από εμάς.
Με τη διόλου αβρή φράση «ου να μου χαθείτε» είχε κριτικάρει από ραδιοφώνου η αξέχαστη Μαρία Ρεζάν ένα κυβερνητικό κρούσμα. Η Ρεζάν όμως είχε προσωπικότητα. Δεν ήταν ασπόνδυλο. Έχει καθιερωθεί λοιπόν σε εμάς από ανθρώπους που διεκδικούν δικαιώματα στο δημόσιο λόγο μια ψευδόγλωσσα. Μια γλώσσα που ξεπλένει τα τοξικά απόβλητα με ευφημισμούς. Μια μικρή δειγματοληψία: Οι λογής Ελληναράδες (ελλην-Άριους τους έχω αποκαλέσει παλιά) ονομάζονται «ελληνοκεντρικοί». Η δυσπροσαρμοστία μας στα ευρωπαϊκά πολιτισμικά κεκτημένα ονομάζεται νεοελληνική ιδιαιτερότητα (ή ιδιοπροσωπία). Οι ποικιλώνυμοι τραμπούκοι είναι «αντιεξουσιαστές» και οι πράξεις τους «παρεμβάσεις». Οι τύποι αυτοί είναι επίσης γνωστοί με το δημοσιογραφικό χαϊδευτικό «μπαχαλάκηδες». Έστω κι αν κρατούν βαριοπούλες, λοστούς, σημαιούλες-ρόπαλα ή εκτοξεύουν μολότωφ με φονικές διαθέσεις. Έστω κι αν καίνε την Αθήνα ή παραλύουν τη ζωή στην πόλη, αποτελώντας μια κόλαση για όλους τους πολίτες. «Ό,τι θέλω καίγεται» είναι ένα από τα κομπλεξικά τους συνθήματα. («Μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς»). Εξοργιστική ανοχή επίσης δείχνεται και στα κακοποιά στοιχεία που «χτίζουν» πρυτάνεις και πανεπιστημιακούς καθηγητές. Το σώμα των οποίων έντρομο κρύβεται και σιωπά, δείχνοντας μια ανεξήγητη κατανόηση για τα «παιδιά». Δηλαδή τους σαρανταπεντάρηδες «ημι-πιτσιρικάδες», κατά τον Βούτσειο νεολογισμό. Οι ληστείες τραπεζών ονομάζονται απαλλοτριώσεις καπιταλιστικού χρήματος για τις ανάγκες του «αγώνα». Δηλαδή της καλοπέρασης με ιδεολογικά πρόσημα. «Μη μας λέτε για τους στόχους [του αγώνα], πείτε μας για τα μέσα» είχε γράψει σοφά ο Καίσλερ. Τα δε μέσα αυτού του ψευτο-αγώνα βρίσκονται όχι μέσα στις σελίδες πολιτικών πραγματειών –ή της φιλοσοφικής αναρχίας, έστω– αλλά των χρονικών της εγκληματολογίας.
Αυτός ο γλωσσικός μιθριδατισμός έχει την εξήγησή του. Διότι τα ποσοστά των λογής ψεκαζμένων στη χώρα δεν είναι διόλου αμελητέα. Αρκετοί ανεκδιήγητοι τέτοιοι τύποι μάλιστα στελέχωσαν το κυβερνητικό μόρφωμα των Τσιπρο-Καμμένων. Μάλιστα το Υπουργείο Άμυνας είχε βγάλει επίσημη ανακοίνωση (!) ότι τα αεροπλάνα του δεν μας ψεκάζουν...
Εντούτοις ο κάλπικος ανθρωπισμός αυτών των «ιδεολόγων» συμπάσχει και συνοδύνεται ώστε να κινητοποιούνται υπέρ ενός καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα δολοφόνου δήθεν απεργού πείνας. «Για να μη χαθεί μια ζωή» ψέλλιζαν. Πάνω απ’ όλα βέβαια η έννοια «άνθρωπος». Που είναι φαίνεται τόσο πλατιά ώστε να περιλαμβάνει και υπανθρώπους. Όπως και η «ειρήνη», για κάποιους διανοούμενους της συμφοράς και λογιών «πολιτικοποιημένους» καλλιτέχνες. Που τώρα σιωπούν ένοχα μπροστά στα εγκλήματα των συντρόφων του ρωσικού νεοχιτλερισμού. Ζούμε δηλαδή μια κατάσταση σύγχυσης σαν εκείνη που περιγράφει ο Θουκυδίδης (3.82.4 επ.) για την δόλια αλλαγή της σημασίας των λέξεων. Στο θέμα αξίζει να επανέλθουμε αφού αποτελεί ένα από τα πιο ύπουλα συμπτώματα της λαϊκόφρονης επαγγελματικής δημοκοπίας. Και ενός λαού που τον έμαθαν να θεωρεί την οπισθοδρόμηση πρόοδο και την αντίδραση αντίσταση.
