Σήμερα δεν ψηφίζουν μόνον οι αγανακτισμένοι συνταγματολόγοι της συμφοράς, οι influencers, οι celebrities και οι γραφικοί του δημοσίου βίου (κοινώς τα δημόσια ψώνια). Ψηφίζουν όλοι οι πολίτες.
Όταν το 2010 συνειδητοποίησαν ότι είμαστε κράτος χρεοκοπημένο, ο θυμός, η οργή σε συνδυασμό με την άγνοια και την αποποίηση των προσωπικών ευθυνών για τις επιλογές τους, οδήγησαν τους ζαλισμένους συμπολίτες μας σε ακραία μορφώματα. Το ΠΑΣΟΚ –δικαίως!– πλήρωσε ακριβά το τίμημα του λαϊκισμού του ο οποίος δηλητηρίασε όλη την ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993) ήταν ένα διάλειμμα στον μαινόμενο λαϊκισμό και παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις του «συνδικαλιστικού κινήματος» και το μπαράζ των τρομοκρατικών ενεργειών ανέταξε τη χώρα που είχε μπει σε πορεία οικονομικής καταστροφής.
Ο κόσμος το 2010 ξύπνησε από το όνειρο «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Λαός στην Εξουσία» αντικρίζοντας την άβυσσο: ο ΓΑΠ που διακήρυσσε ότι «Λεφτά υπάρχουν» ανακοίνωνε από το Καστελόριζο τον μηχανισμό στήριξης (πρώτο μνημόνιο με τη συμμετοχή και καθοδήγηση του ΔΝΤ). «Μετά από έναν πραγματικό μαραθώνιο, διεκδικήσαμε και καταφέραμε … τη στήριξη της χώρας μας, με ένα πρωτόγνωρο, για την ιστορία και τα δεδομένα της Ε.Ε., μηχανισμό. … ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει [!] τις αγορές, … Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν. … Και σήμερα, η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει, … την ομαλή πορεία της οικονομίας. … Δεν θα το επιτρέψουμε. … Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά». Αργότερα ίδρυσε ένα κόμμα, το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. –αν το θυμάστε– το οποίο έλαβε 2,47% στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Ο λαοπρόβλητος Β. Βενιζέλος (4,68%) διατείνεται ότι ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ θυσιάστηκαν για να σωθεί η χώρα καταβάλλοντας δυσανάλογο τίμημα. Τίποτε αναληθέστερο. Όλα τα μεγάλα λόγια και οι λεονταρισμοί του Χαρισματικού, δηλαδή της νοοτροπίας που καλλιέργησε το «Κίνημα» από τη μεταπολίτευση αλλά επέβαλε επί σαράντα χρόνια κατά τα οποία δέσποζε στην εξουσία, είχαν συνέπειες καταστροφικές: το 2010 ήρθε η ώρα του λογαριασμού του 1981. Σχετικά διάβασα πρόσφατα ένα πολύ έντιμο βιβλίο του Παντελή Καψή με τίτλο «Η πτώση», το οποίο θα παρουσιάσω εκτενώς από άλλη θέση.
Η οργή στράφηκε και κατά της ΝΔ, ωστόσο δεν ήταν τόσο σφοδρή ώστε να κατατροπώσει το κόμμα που οδήγησε σε πείσμα των αφρόνων την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ). Έφτασε σε κάποιο ιστορικό χαμηλό (27,81%) στις εκλογές του 2015, ωστόσο παρέμεινε σταθερό και αξιόπιστο σημείο αναφοράς για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της πατρίδας μας.
Την αγανάκτηση και οργή του κόσμου για όσα δεινά υφίστατο εκμεταλλεύθηκε ο μίμος ή/και καρικατούρα του Ανδρέα Παπανδρέου: «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Ο εν λόγω θα «συνέτιζε» όχι μόνο τις αγορές αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη, διαλύοντας την Ευρωζώνη. Με το νταούλι του αμαθούς Τσίπρα και με τον ζουρνά του αλλόκοτου Βαρουφάκη φτάσαμε στο επαχθέστερο μνημόνιο, από το οποίο θα απαλλαγούμε σε 99 χρόνια. Οι ΗΠΑ του Ομπάμα και η Ευρώπη παρακολουθούσαν το έργο “The Ship of Fools”. Η κυβέρνηση αυτών των τυχοδιωκτών ήταν όμως τελικά αναγκαίο κακό για τη χώρα. Διότι χάρη σε αυτήν την τραυματική εμπειρία απομυθοποιήθηκε η Αριστερά που έδωσε κοινούς αγώνες στις πλατείες των «Αγανακτισμένων» μαζί με τους Χρυσαυγίτες. Αδίστακτα συνεργάστηκε με την ακροδεξιά του Καμμένου, ώσπου την απορρόφησε βαφτίζοντας το όλον αντιδραστικό μόρφωμα «Προοδευτική Συμμαχία». Απέδειξαν ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο ότι Αριστερά και Άκρα Δεξιά δεν είναι όροι ασύμβατοι μεταξύ τους. Απομυθοποιήθηκαν το πάντοτε ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα» και οι δήθεν «ευαισθησίες» για τον άνθρωπο. Σε απόδειξη μάλιστα του «ανθρωπισμού» τους ξυλοκόπησαν άνανδρα τους συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου που το κατοικούσαν ο Τσίπρας, ο –ήδη κατάδικος– Ν. Παππάς, και άλλοι αστέρες αυτού του σαρδανάπαλου μορφώματος.
Το 2019 κέρδισε θριαμβευτικά τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Παρά τους εξωγενείς παράγοντες που δεν του επέτρεψαν να εφαρμόσει όπως θα ήθελε το πρόγραμμά του (πανδημία, επιθετικότητα Τουρκίας και ερντογανική «υβριδική εισβολή» μεταναστών, πόλεμος στην Ουκρανία και ενεργειακή κρίση) κράτησε τη χώρα όρθια. Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς θα αντιμετωπιζόταν η πανδημία αν έπρεπε να εμβολιαστούμε με υπουργό τον Παππά αντί του Πιερρακάκη; Τον Παππά που προχώρησε στην ίδρυση… Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού και δήλωνε ότι «η Ελλάδα θα πατήσει στη Σελήνη με δικό της διαστημικό όχημα»; Μπορεί κανείς να φανταστεί πότε θα έπαιρναν τις συντάξεις τους οι άνθρωποι που υπέστησαν και το πλήγμα Κατρούγκαλου (άλλος αστέρας αυτός!), αν στη θέση των ανίκανων και αδιάφορων δεν βρισκόταν ο Κωστής Χατζηδάκης; (Προχθές ο Τσίπρας θρασύτατα υποσχόταν: «Τα χρήματα που πάρθηκαν [= που πήραμε] από τους συνταξιούχους, θα δοθούν πίσω»!). Δεν χρειάζεται να κάνω άλλες συγκρίσεις. Με δυο λόγια θέλω να πω ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, με όλα όσα εξωγενή συνέβησαν και τα όποια λάθη της, αποτελεί ασφαλές μέτρο σύγκρισης. Όπως μέτρο σύγκρισης αποτελεί ο διεθνής εξευτελισμός της «συνομιλίας» (σε ποια γλώσσα;) Τσίπρα - Κλίντον με την μνημειώδη αγόρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Αμερικανικό Κογκρέσο.
Όσοι πιάστηκαν κορόιδα των τυχάρπαστων τσαρλατάνων που έταζαν λαγούς με πετραχήλια και παντού δικαιοσύνη το 2015 δεν σημαίνει ότι θα πιαστούν κορόιδα και το 2023, επειδή μεσολάβησε η στιβαρή τετραετία Μητσοτάκη. Και με σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού» είδαμε ότι σκοπεύουν να επαναλάβουν τις σκευωρίες τύπου Novartis. Μιλούν για φυλακές και ειδικά δικαστήρια, αντί για ανάπτυξη, προκοπή και κανονικότητα. Ψήφισαν με σχέδιο και κακουργηματικό δόλο την «απλή και άδολη αναλογική» για να εμποδίσουν τον σχηματισμό μιας σοβαρής κυβέρνησης, για να δημιουργήσουν μεγάλη αναταραχή. Δηλαδή «θαυμάσια κατάσταση», με τα λόγια ενός ινδάλματος του Τσίπρα. Όπως ομολόγησαν ωμά: «Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά». Αμετανόητος και απελπισμένος, ο ανυπόληπτος Τσίπρας προτείνει «προοδευτική διακυβέρνηση» (της Αντίδρασης!), την οποία πότε αποκαλούσε «κυβέρνηση ηττημένων», πότε «συγκυβέρνηση» (με ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκη), πότε «κυβέρνηση με ψήφο ανοχής» (από Βαρουφάκη και ΚΚΕ), τέλος «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Όπου ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα είναι ένας: ο Μητσοτάκης στο Ειδικό Δικαστήριο και, αν βρεθούν μερικοί δικαστικοί τύπου Θάνου και Παπαγγελόπουλου, στη φυλακή.
Σήμερα, με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός, έχοντας πρόσφατα τα δύο παραδείγματα διακυβέρνησης, θα επιλέξει πρωθυπουργό εκείνον που διαθέτει αστική ευγένεια, ηγετικές ικανότητες, μόρφωση και παιδεία, μαζί με μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα θέσεων και απόψεων. Που δεν παίζει στα ζάρια την τύχη του αυτοσχεδιάζοντας τυχοδιωκτικά. Που οι «δεξαμενές σκέψης» του δεν βρίσκονται στις μπουρμπουλήθρες του φραπέ. Που αξιόπιστα εγγυάται την παραμονή της χώρας στην τροχιά της δημοκρατίας και της προόδου.
Ο Τσίπρας «συνομιλεί» στα κορακίστικα με τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον στη Νέα Υόρκη, 28 Σεπτεμβρίου 2015, κατά τη διάρκεια του 10ου ετήσιου συνεδρίου του Clinton Global Initiative, γελοιοποιούμενος παγκοσμίως. ΑΠΕ-ΜΠΕ / Γραφείο Τύπου Πρωθυπουργού / Andrea Bonetti
Δημοσιεύεται στην Απογευματινή της Κυριακής 21.5.20203
