Αν πρέπει κανείς να βρει ένα πράγμα που να χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ (και γενικώς την ελληνική Αριστερά) δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα, και το πρώτο πράγμα που λογικά θα του έρθει θα είναι αυτό που όλοι βλέπουμε να κυριαρχεί στους συντρόφους: το μίσος.
Μίσος για όποιον δεν τους μοιάζει, μίσος για όποιον δεν συμμερίζεται τις απόψεις τους, μίσος για όποιον τολμά να εκφράσει, ακόμα και διστακτικά, αντίρρηση στις «θέσεις» τους. Τελευταίο θύμα αυτού του μίσους ο Σαββόπουλος (αλλά όχι για πρώτη φορά, τους έχει υποστεί πολλάκις), για τον οποίο έφτασαν στο σημείο να διαδίδουν βλακώδεις μεν γεμάτες δηλητήριο δε συκοφαντίες, με κορυφαία αυτή σύμφωνα με την οποία η μουσική της «Συννεφούλας» που κυκλοφόρησε το 1966 ήταν κλεμμένη από το σάουντρακ μιας ιταλικής ταινίας που βγήκε στα σινεμά το 1971.
Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι τόσο μίσος δεν ταιριάζει σε κόμμα ή σε πολιτική παράταξη και θα έχει δίκιο. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική αριστερά δεν είναι ένα κόμμα και μια πολιτική παράταξη, αλλά μια εκκλησία και μια πίστη. Για τους συντρόφους οι πολιτικές θέσεις δεν είναι εργαλεία που αλλάζουν για να προσαρμοστούν σε κάθε εποχή, αλλά αιώνιες αλήθειες των οποίων η αμφισβήτηση συνιστά βλασφημία. Οι σύντροφοι δεν είναι πολιτικά όντα, είναι πιστοί. Δεν ασχολούνται με την πολιτική για να δώσουν πρακτικές λύσεις σε πρακτικά προβλήματα, αλλά για να καλύψουν τα υπαρξιακά τους κενά. Κι όπως συνήθως συμβαίνει με τους πιστούς όλων των θρησκειών, όποιοι δεν συμμερίζονται τις αιώνιες αλήθειες τους είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανθρώπους που απλώς έχουν άλλη άποψη: είναι άπιστοι. Είναι αυτοί που με τη στάση τους εμποδίζουν τη δημιουργία του άλλου κόσμου που είναι εφικτός (όπως περιγράφουν οι σύντροφοι τον δικό τους παράδεισο). Είναι ποτέ δυνατόν να μη μισείς αυτούς που σε εμποδίζουν να ζήσεις στον παράδεισο;
Φυσικά, η πραγματικότητα σε κάθε ευκαιρία δείχνει ότι ο παράδεισός τους υπάρχει μόνο στη φαντασία (και τα ευαγγέλιά τους), αλλά η πραγματικότητα ποτέ δεν άλλαξε κανέναν πιστό καμίας θρησκείας. Κι έτσι οι σύντροφοι μισούν. Και όσο τα υπαρξιακά κενά που προπαθούν να καλύψουν με την πίστη τους δεν καλύπτονται, μισούν όλο και περισσότερο. Και νομίζουν ότι κάνουν πολιτική ενώ απλώς επιδίδονται σε μια διαρκή σταυροφορία μίσους.
